Δύο καλοκαιρινά ποιηματάκια
ΑΠΟΒΑΣΗ
Μικρές εκρήξεις άμμου
επιτιθέμενης σαγιονάρας
Διαπεραστικές οσμές αντηλιακού γαλακτώματος
Ξεχύνονται οι ορδές, της φυλής των «λουομένων»
στην παρά θιν αλός πατρίδα μου
κατά κύματα καλοκαιρίας
Οι σημαιοφόροι καρφώνουν την ομπρέλα
περήφανο λάβαρο στην κεκτημένη γη.
Γύρω σπαρμένα κορμιά
Θύματα της αυγουστιάτικης απόβασης.
Άλλα τ’ ανάσκελα κι άλλα μπρούμυτα
Αλλάζουν χρώμα.
Τα πιο πρόσφατα
φέρουν ακόμη τα σημάδια του βασανιστηρίου
Κόκκινες ραβδώσεις στο κατάλευκο αστικό τους περιτύλιγμα.
Τα παλαιότερα
έχουν παραδώσει πλέον την σάρκα τους
στο κεκαμμένο.
Πόσο θα ήθελα ν’ αρπάξω
τη ρυτιδιασμένη άμμο
Από τις δυο της άκρες σαν σεντόνι
κι απ’ το μπαλκόνι του νησιού να τινάξω
όλου του καλοκαιριού τα επι-νοίκια σώματα.
Αυτές οι σκέψεις
σηκώνουν κύμα
Το ξέρω
Αφού μέσα τους πνίγομαι καθημερινά
ΒΟΛΤΑ ΣΤΗ ΜΕΣΣΑΚΤΗ
Πότε αγκαλιά
και πότε χέρι-χέρι
Αφήνουμε στην ακρογιαλιά
ίχνη καλοκαιριού
Σαν συμπληγάδες
κύματα και μάτια
στενεύουν το πέρασμα μας
Μα εσύ
πλατσουρίζοντας στα βλέμματα
αφήνεις τη θάλασσα να χαϊδεύει την σκιά σου
Άνετη, πάνω στο αβέβαιο βήμα της άμμου
περιπαίζεις τον ηλιοκαμένο θαυμασμό
του λουόμενου κοινού σου
και με μικρές ανάσες χαράς
στρέφεσαι προς τον αφρό.
Θα ‘θελα να σου αφήσω το χέρι
και να σε δω, στ’ ανοιχτά
να κολυμπάς μικρή γοργόνα.
Μα αυτό δεν γίνεται
Αφού ακόμη, είσαι ενός έτους κόρη μου.
