...εφ' όλης της ύλης

Μια σελίδα με σκέψεις, κείμενα, άρθρα...που θέλω να μοιραστώ

Το στρογγυλό τραπέζι δίπλα στη μεγάλη τζαμαρία ήταν παλιό, πεισματάρικο στον χρόνο και γεμάτο εμπειρίες.

Όταν άνοιγαν οι κουρτίνες κι έμπαινε το φως της μέρας, ήθελε να το σκεπάζουμε με το μεγάλο πράσινο σκούρο κάλυμμα του για να μη φαίνονται τα σημάδια από τα χρόνια που έχουν περάσει. Όταν όμως ντυνόταν με το κατάλευκο τραπεζομάντιλο, γέμιζε περηφάνια κι αναμονή. Πόσους και πόσες δεν είχε φιλέψει, πόσοι δεν είχαν απολαύσει καθισμένοι δίπλα του, τη μαγειρική της Λούλας, τις υπέροχες συζητήσεις με τον Απόστολο, χαρές, λύπες, γέλια, τραγούδια, αλλά και κάποια περαστικά καυγαδάκια, προπαντός την ώρα της μπιρίμπας. Γνωστοί και άγνωστοι, φίλοι και συγγενείς, διάσημοι καλλιτέχνες και αρχάριοι στον χώρο του τραγουδιού, είχαν αφήσει ένα κομμάτι της ιστορίας τους εκεί σε αυτό το τραπέζι. 
Έτσι θα γινόταν και σήμερα. Τρεις από τις καρέκλες του ήταν ήδη πιασμένες. 
Ο Απόστολος με την κιθάρα του, ο Στέλιος και ένας άγνωστος κύριος που δεν είχαμε ξαναδεί. Εγώ κάπου εκεί γύρω και η μητέρα μου σερβίριζε τα καφεδάκια και ο φούρνος μοσχοβολούσε από την πίτα που ψηνόταν. 
Ο ήχος της κιθάρας είχε κερδίσει το καθιστικό. Γλυκές νότες συνόδευαν υπέροχους στίχους...”Η Σμύρνη Μάνα Καίγεται”, “Μαρμαρωμένος Βασιλιάς”,  “Μεσ’ στου Βοσπόρου τα Στενά”, “Γιορτή Ζεϊμπέκηδων”… 
Ο πατέρας μου σαν μικρό παιδί, με τον ενθουσιασμό που σου προσφέρει η δημιουργία, αλλά και με την ανασφάλεια του δημιουργού, χάιδευε με τα δάχτυλά του την κιθάρα. Κάποια στιγμή την αφήνει προσεκτικά δίπλα του, ρίχνοντάς της ένα ακόμη βλέμμα αγάπης. Πόσα δεν είχαν περάσει οι δυο τους..!
-”Λοιπόν, πως σου φαίνονται τα τραγούδια Στέλιο μου”; ρώτησε ο Απόστολος.
-” Ε...Τι να πω...ας μας πει εδώ, ο φίλος μου”. Είπε και στράφηκε προς τον άγνωστο άνδρα.
-”Πολύ ωραία τα τραγουδάκια σας κύριε Καλδάρα, αλλά δεν κάνουν για εμάς...”
Για κάποια δευτερόλεπτα έλεγες πως έπαιρνες μέρος σε κάποια φάρσα και θα ξέσπαγαν όλοι στα γέλια, αλλά η βαριά σιωπή, το κάτασπρο από την έκπληξη πρόσωπο του πατέρα μου, το σκυμμένο κεφάλι του Στέλιου και  η ακινησία της μητέρας μου βεβαίωναν ότι δεν ήταν φάρσα. 
-“Εγώ φταίω που σε ξαναφώναξα...άντε στο καλό Στέλιο μου”, ήταν οι τελευταίες κουβέντες του Απόστολου, αφήνοντας την μητέρα μου να τους ξεπροβοδίσει από το σπίτι μας. Ο Στέλιος κι ο “ειδήμων” εργολάβος κατέβηκαν τα σκαλιά, ο καφές έμεινε στη μέση, η πίτα όμως συνέχιζε να μοσχοβολάει σχεδόν έτοιμη και το τραπέζι τους καινούργιους καλεσμένους του. 

Μετά από λίγους μήνες κυκλοφόρησε η “Μικρά Ασία” ένα έργο σύμβολο με την Μουσική του Απόστολου Καλδάρα, τους στίχους του Πυθαγόρα και την ερμηνεία δύο νεότατων τότε τραγουδιστών, του Γιώργου Νταλάρα και της Χαρούλας Αλεξίου. 

Διάλεξα αυτή την ιστορία από τις πολλές του Απόστολου με τον Στέλιο Καζαντζίδη, θέλοντας να καταδείξω ότι ένας τεράστιος τραγουδιστής, ένας θρύλος για πολλούς, ίσως να έκανε στη ζωή του και κάποιες λάθος επιλογές. 
Αυτό όμως δεν τον εμπόδισε να γράψει την δική του ιστορία στο ελληνικό τραγούδι, να γίνει σημείο αναφοράς, αλλά και δάσκαλος για πολλούς επόμενους τραγουδιστές. Ο ίδιος ο Καζαντζίδης είχε κι αυτός τους δασκάλους του κι ένας από αυτούς ήταν ο Πρόδρομος Τσαουσάκης. Στην αρχή της πορείας του τον μιμήθηκε, αλλά σε μικρό χρονικό διάστημα, βρήκε τον δικό του δρόμο,  την έκφρασή του κι απελευθέρωσε την αξεπέραστη φωνή του. Ανέβηκε στην κορυφή του ελληνικού τραγουδιού και στις καρδιές των Ελλήνων, με πολλή δουλειά, με πάθη και λάθη, αλλά πάντα με το μεγαλείο της ερμηνείας του και το φυσικό του χάρισμα. 
Έδωσε στο λαϊκό μας τραγούδι τόσο σημαντικές ερμηνείες που έγινε ο ίδιος σχολή για πολλούς νεότερους και άξιους τραγουδιστές. 

Ο Στέλιος ξεκίνησε την δισκογραφική του παρουσία με τον Απόστολο και το τραγούδι “Για Μπάνιο Πάω”, που μπήκε όμως στα ρηχά νερά των πωλήσεων. Από εκεί και πέρα, ήρθαν οι τεράστιες επιτυχίες τους όπως “Όποια και Να ‘σαι”, “Εγώ Ποτέ δεν Αγαπώ”, “Ας παν στην Ευχή τα παλιά”, “Γυάλινος Κόσμος”, “Αν είναι η Αγάπη Έγκλημα”, “Αλλοτινές μου Εποχές”, ‘Ο Πυρετός” και τόσα άλλα που έμειναν διαχρονικά, χτίζοντας γερά τα θεμέλια του λαϊκού μας τραγουδιού. 

“Στο τραπέζι που τα πίνω, λείπει το ποτήρι σου”...Στέλιο μου. 

Διαδικτυακοί τόποι που συχνάζω

...εφ' όλης της ύλης

Αυτή η σελίδα είναι σαν μια εικονική σοφίτα όπου κρύβουμε και φανερώνουμε αναμνήσεις και όνειρα.

Ένας χώρος, που στεγάζεται το παρελθόν και σχεδιάζεται το μέλλον.

Σας αυτοσυστήνομαι λοιπόν, με τραγούδια, ζωγραφιές και σκίτσα, βιβλία, σκέψεις και φωτογραφίες κι ό,τι άλλο θα μπορούσε να με ανησυχεί.

Καλή αντάμωση να ‘χουμε…!

Κώστας Καλδάρας