Έχουμε ακούσει κι έχουμε διαβάσει πολλά για την επόμενη μέρα της «υγειονομικής κρίσης» που μας κλείδωσε σπίτι.
Συνήθως στις αναφορές, το ουσιαστικό «κρίση», παραμένει και αλλάζει μόνο το επίθετο. Γίνεται οικονομική κρίση, πολιτική, κοινωνική και φυσικά πολιτιστική κρίση.
Το πολιτικό σύστημα και οι πολιτικές επιλογές της κάθε κυβέρνησης, θα καθορίσουν το μέγεθος και το στόχο που θα κτυπήσει περισσότερο η επόμενη ημέρα της κάθε κρίσης.
Κάποιοι θα βγουν αλώβητοι και άλλοι θα (ξανά) αντικρίσουν το τρομακτικό πρόσωπο της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας. Στη σειρά αυτή, οι πρώτοι που μπήκαν και οι τελευταίοι που θα βγουν, θα είναι πάλι οι άνθρωποι του Πολιτισμού.
Όπως όμως Πολιτισμός δεν είναι μόνο η Τέχνη, έτσι και η Τέχνη δεν είναι μόνο Πολιτισμός. Είναι και σπουδές, εργασία, δικαιώματα, οικογένεια, είναι επιβίωση. Μια κιθάρα, ένα μολύβι, κάποιο πινέλο, είναι η βάση μιας δημιουργικής οικονομίας, από την οποία εξαρτώνται εκατοντάδες επαγγέλματα κι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, που βρίσκονται πλέον στο χείλος της καταστροφής.
Τα αναφέρω αυτά, γιατί με εξοργίζει που στη κυβέρνηση θεωρούν τους καλλιτέχνες μόνο διασκεδαστές, άρα και εργαζόμενους γ’ κατηγορίας. Εκμεταλλεύονται την παρουσία μας, το έργο μας, κάνουν δημόσιες σχέσεις, αλλά όταν έρθει η ώρα να μιλήσουμε για δικαιώματα, τότε γινόμαστε πολυτέλεια της ευμάρειας, ή στόχος απαξίωσης και νομικών τεχνασμάτων.
Όμως, θα σας ζητήσω να φανταστείτε ότι ζείτε μια μέρα χωρίς μουσική, χωρίς τραγούδι, χωρίς βιβλία, ταινίες, τηλεόραση, ηθοποιούς, χωρίς ραδιόφωνο, χωρίς εικόνα και ήχο, τελικά χωρίς ζωή, μόνο επιβίωση. Τότε το συμπέρασμα θα είναι εύκολο, γιατί όπως δεν υπάρχει νερό χωρίς την πηγή, έτσι και δεν υπάρχει και πολιτισμός χωρίς τους δημιουργούς.
Κώστας Καλδάρας
Μουσικοσυνθέτης - Εικαστικός
