Η Νάουσα είναι μια όμορφη πόλη, ένας μικρός φυσικός παράδεισος.
Η Νάουσα είναι η πόλη με ένα απ' τα μεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας.
Στη Νάουσα, όπου και να καθίσεις, θα βρεις κρύο νερό και μια εύφορη γη.
Στη Νάουσα οι κάτοικοι δεν κάθονται, γιατί είναι στο πόδι, στις συγκεντρώσεις και στις πορείες.
Στη Νάουσα, οι οικογένειες θα παινευτούν για τον μπαξέ τους, για το κρασί και το τσίπουρο τους.
Στη Νάουσα οι μισές οικογένειες είναι στα όρια της φτώχειας ή κάτω απ' αυτό και περισσότερα από 180 σπίτια, έχουν κομμένο ρεύμα.
Η Νάουσα, έχει ένα υπέροχο χιονοδρομικό κέντρο, σχεδόν σε εγκατάλειψη. Έχει ένα απ' τα πιο όμορφα πάρκα στην Ευρώπη μέσα σ' ένα δάσος από πλατάνια που απλώνονται στα πλευρά του ποταμού. Στο πάρκο αυτό η δημοτική επιχείρηση που καλύπτει ξενοδοχείο, εστιατόριο, περίπτερο, κολυμβητήριο και χώρους αθλητισμού και αναψυχής, ψυχορραγεί. Το ίδιο και στο μοναδικό “μπαλκόνι” της, ένα μικρότερο πάρκο στο κέντρο της πόλης, που βλέπει όλο τον κάμπο της Ημαθίας. Κι εκεί η δημοτική επιχείρηση, προσφέρεται βορά στους ιδιώτες.
Η Νάουσα είναι η πόλη που υποβαθμίζουν με τον ταχύτερο ρυθμό. Φεύγουν οι δημόσιες υπηρεσίες, υποβαθμίζουν το νοσοκομείο, αφού του αφαιρέσανε τα σημαντικότερα τμήματα, όπως το παιδιατρικό, το γυναικολογικό, ακόμα και το παθολογικό υπολειτουργεί χωρίς υπεύθυνο. Δεν υπάρχει όχημα του ΕΚΑΒ για άμεση βοήθεια και χάνουμε ζωές. Τώρα τον χειμώνα, το κρύο είναι βαρύ. Πρόπερσι το χιόνι κράτησε τρεις μήνες. Τα αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού, τα 4Χ4, με τα πέδιλα του σκι στο καπό, θα προσπερνάνε μια πόλη χωρίς να ακούσουν τις τσεκουριές στο βουνό ανθρώπων που κλέβουν ξύλα για να ζεστάνουν τη οικογένεια τους. Χωρίς να νοιώσουν την παγωμένη ανάσα των μικρών μαθητών που τρέμουν απ' το κρύο. Των μαθητών που η πολιτεία τους στέρησε το δικαίωμα στη μόρφωση, το δικαίωμα στη Παιδεία, αφού δεν μπορούν να πάνε στα σχολεία τους, γιατί αυτά είναι ακόμα πιο παγωμένα, χωρίς σταγόνα πετρέλαιο.
Η Νάουσα είναι η πόλη που επέλεξα να μείνω με την οικογένεια μου. Η πόλη που θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου. Γιατί είναι μια πόλη με πολιτισμό, βαθιά ριζωμένο στις ψυχές και στα μάτια των ανθρώπων, που όταν σε κοιτούν, ξέρεις πως θα αγωνιστείς μαζί τους, γιατί εδώ ο αγώνας έχει ονόματα, πρόσωπα, μυρουδιές κι όχι τηλεμαχίες ανόητων υποκριτών της εξουσίας. Γιατί αυτή η πόλη έχει παράδοση και δεν παραδίνεται. Γιατί ήταν και θα παραμείνει αυθεντική, αυθύπαρκτη. Γιατί είναι μια πόλη με γειτονιές κι όχι οδούς, μια πόλη ανθρώπων κι όχι αριθμών. Κι αυτό είναι που φοβάται το κατεστημένο!
Κώστας Καλδάρας
