Θεωρώ πως η Τέχνη, είναι η αρμονική συνύπαρξη πολλών στοιχείων, που στα χέρια του καλλιτέχνη, γεννούν ένα καινούργιο, πρωτότυπο έργο. Δημιουργούν μια νέα ύπαρξη, που απευθύνεται στον άνθρωπο και στην κοινωνία με την αυτοτέλεια και την μοναδικότητα της, Γι' αυτό αποτελεί και τον πυρήνα του πολιτισμού των λαών.
Τα πολιτικά συστήματα και οι οικονομικές συνθήκες, δεν μπορούν να προσδιορίσουν ή να καθοδηγήσουν την έμπνευση, αλλά ούτε σε μεγάλο βαθμό και την δημιουργία. Έχουν όμως πάντα ενεργό ρόλο στην εφαρμογή της Τέχνης, πότε με την αντίθεση τους και πότε με την συμμαχία τους, ανάλογα με την σκοπιμότητα ή την στρατηγική τους. Έτσι βλέπουμε πολλές φορές να δίνουν στην τέχνη την μορφή του τέρατος και να την διώκουν ή την μορφή της προπαγάνδας και να την κατευθύνουν, δημιουργώντας βραχύβια ρεύματα.
Αυτή όμως που έχει άμεση και καθοριστική επιρροή στην εξέλιξη της Τέχνης, με μια σχέση αλληλεπίδρασης και αλληλεξάρτησης, είναι η κοινωνία, οι κοινωνικές σχέσεις και η γενεσιουργός αιτία τους. Αυτή η αιτία που διαμορφώνει ήθη, έθιμα, αξίες και προκαταλήψεις.
Στον σύγχρονο καπιταλισμό εφαρμόστηκε η πρακτική της εύπεπτης και μαζικής παραγωγής, μετατρέποντας την Τέχνη σε εμπόρευμα καταναλωτικής αξιοκρατίας και αξιολόγησης. Με αυτό τον τρόπο, αποδυνάμωσαν την ιδιαιτερότητα και την καλλιέργεια της δημιουργικής ανησυχίας του ατόμου, κάνοντας αυτοσκοπό την ομοιότητα και την προσομοίωση της τέχνης με την κοινωνική ανώδυνη κολακεία και την εν ολίγοις εμπορική επιτυχία και καταξίωση. Με αυτόν τον τρόπο καταφέρνουν και απαξιώνουν την Τέχνη και τον ρόλο της, χρήζοντας την ακόλουθο κι όχι πρωτοπόρο των εξελίξεων και παράλληλα αφαιρούν απ' την κοινωνία, ένα απ' τα ισχυρότερα εφόδια, για την πορεία της προς το μέλλον.
Ένα άλλο συστατικό στοιχείο της τέχνης, που την καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνη στα σύγχρονα καθεστώτα που υπηρετούν την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία, είναι και η Μνήμη. Αυτή που μπορεί να γίνει το ορμητήριο και ο καταλύτης στην εξέλιξη του πολιτισμού, αλλά και το μέτρο σύγκρισης με το ευτελές, το αγοραίο, το πρόσκαιρο.
Η κρίση ανάγκασε πολλούς ανθρώπους να επαναπροσδιοριστούν και να αυτοκαθοριστούν ως άτομα. Ο σύγχρονος διανοούμενος, ως άτομο, γυμνός από έργο, αφού έργο δεν παράγεται και δεν υπάρχει πλέον, ένοιωσε ανασφαλής. Τότε σαν πρεζάκι, εξαρτημένος απ' την ύπαρξη κοινού, έπεσε στα δίχτυα της κοινωνικής δικτύωσης, άντε και κάποιων ΜΜΕ. Εκεί βρήκαν ανθρώπους που τους αναγνώριζαν, αλλά δεν τους γνώριζαν. Κι εκτεθειμένοι, υπό την επήρεια της υποκουλτούρας που καλλιεργείται (με την συνενοχή τους) στην χώρα μας για 40 χρόνια, αποκάλυψαν το πραγματικό κοινωνικό “Εγώ” τους. Φορώντας το πρόχειρο ρούχο της δημοσιότητας και καλυπτόμενοι πίσω απ' την “Τέχνη”, αδιαφόρησαν κι έπειτα ξεχάσαν την ανησυχία, την αμφισβήτηση, την δημιουργία, την πρωτοπορία, που γεννάει τον διανοούμενο. Απερχόμενοι, πριν ακόμη μπουν, παρέδωσαν την σκυτάλη στο Κράτος εργοδότη και στα ΜΜΕ, για να καθορίσουν αυτοί στα μέτρα της εξουσίας τους, το μέλλον του Πολιτισμού. Δυστυχώς λοιπόν η αναγνωρισμένη “σύγχρονη” διανόηση, δεν είναι καθόλου σύγχρονη με την κοινωνία που υποφέρει και αγωνίζεται. Την κοινωνία που θα ήθελε να εκφράζεται και να παίρνει δύναμη, απ' την Τέχνη.
