29 Απριλίου 2013 - Ο συνθέτης Κώστας Καλδάρας, γιος τους μεγάλου Έλληνα συνθέτη Απόστολου Καλδάρα, μας μιλά για τον πατέρα του, για το ελληνικό τραγούδι και για την Ελλάδα του σήμερα...
Συνέντευξη: Διογένης Δημητρακόπουλος
Με αφορμή το αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε στο μεγάλο Έλληνα συνθέτη Απόστολο Καλδάρα στο «ΘΕΑΤΡΟΝ» του Κέντρου Πολιτισμού «Ελληνικός Κόσμος» στην Αθήνα, με τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα και της Γλυκερίας, συναντήσαμε και μιλήσαμε με το συνθέτη Κώστα Καλδάρα.
"Η λέξη κουλτούρα στην Ελλάδα έχει γίνει βρισιά για δεκαετίες. Επικρατούν κάποιοι «περίεργοι» τύποι που δήθεν ασχολούνται με το τραγούδι για να σε κάνουν να γελάσεις, να καταναλώσεις και τίποτα παραπάνω..."
Πως γεννήθηκε η ιδέα αυτού του αφιερώματος στον πατέρα σας;
Είχε γίνει το προηγούμενο Σεπτέμβριο στη Νάουσα, με αφορμή τη συμπλήρωση ενενήντα χρόνων από τη μικρασιατική καταστροφή, μία συναυλία-αφιέρωμα στα έργα του Απόστολου Καλδάρα, «Μικρά Ασία» και Βυζαντινός Εσπερινός, με τη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα και της συντοπίτισσας μου, Ελένης Τσαλιγοπούλου. Είχε μεγάλη επιτυχία, με πολύ ζωντάνια και φρεσκάδα από τους συμμετέχοντες και με κόσμο που ήρθε από κάθε γωνιά της Ελλάδας αλλά και από το εξωτερικό.
Τα δύο αυτά έργα αναφέρονται στους Έλληνες πρόσφυγες της Μ. Ασίας. Πιστεύετε πως η ελληνική κοινωνία κουβαλάει ακόμα αυτό το φορτίο της προσφυγιάς;
Φυσικά το κουβαλάει. Πιστεύω το καλύτερο στοιχείο στη χώρα έχει καταγωγή την προσφυγιά. Είναι σαν αυτό που λέει και ο Σαββόπουλος «το καλύτερο κομμάτι της Ελλάδας είναι έξω», το αντίστοιχο προσφυγικό κουβαλάει την Ελλάδα από έξω.(πολιτισμό, τέχνες, μόρφωση κλπ).Τώρα το ξαναζούμε αυτό, με φυγόκεντρο δύναμη και όχι με κεντρομόλο, ξαναφεύγει ο κόσμος στο εξωτερικό ως μετανάστες. Έχουμε ενός νέου τύπου «διωγμό» που γίνεται στο καλύτερο, νεότερο και πιο ανήσυχο κομμάτι της χώρας από την ίδια τους την πατρίδα. Ο πόλεμος δεν έχει πλέον φυσέκια αλλά οικονομικές επιθέσεις, τρομολαγνεία με θύματα καθημερινά τους πολίτες της χώρας μας. Αλλά θύματα είναι και οι αλλοδαποί που ζούνε στη χώρα, που ενώ αποτελούσαν «ευλογία» για κάποιους όταν δουλεύανε για ένα ξεροκόμματο, τώρα ξαφνικά έγιναν εχθροί μας..
Πως ήταν η σχέση με τον πατέρα σας, Απόστολο Καλδάρα;
Ήταν σαν κάθε σχέση πατέρα και γιου, με τα ιδιαίτερα όμως χαρακτηριστικά του δικού μου πατέρα. Ήταν ευγενικός, μορφωμένος, τρυφερός αμφισβητούσε τα πάντα. Αλλά και κάποιες φορές στενόμυαλος..(γέλια). Δε του άρεσε που αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με τη μουσική. Ο άνθρωπος αυτός ήταν 21 χρόνια χωρίς ρεπό, όταν δούλευε τη νύχτα, τον είχανε πικράνει πολλά στο χώρο του τραγουδιού κι έτσι ήταν αντίθετος με την ενασχόληση μου με τη μουσική για λόγους ασφάλειας, να μην πάθω τα ίδια με αυτόν.
Πως βλέπετε το ελληνικό τραγούδι σήμερα;
Είναι ένας μοναδικός θησαυρός, όπως η παράδοση και η ιστορία μας, με τη διαφορά ότι αυτό εξελίσσεται ακόμα. Το πρόβλημα είναι ότι βάλλεται από παντού. Και δεν έχω κάποια μανία καταδίωξης. Η λέξη κουλτούρα στην Ελλάδα έχει γίνει βρισιά για δεκαετίες. Επικρατούν κάποιοι «περίεργοι» τύποι που δήθεν ασχολούνται με το τραγούδι για να σε κάνουν να γελάσεις, να καταναλώσεις και τίποτα παραπάνω. Υπάρχουν βέβαια αξιόλογοι καλλιτέχνες που επιμένουν και παράγουν πολύ όμορφα πράγματα ακόμα και υπό αυτές τις συνθήκες. Αυτό το οποίο έχω να χρεώσω στη δικιά μου γενιά καλλιτεχνών, είναι ότι φερθήκαμε αρκετά ως κληρονόμοι-ευπατρίδες των παλαιότερων, χωρίς να προσπαθήσουμε να αυξήσουμε από ένα σημείο και πέρα τη καλλιτεχνική μας περιουσία…
"Έχουμε ενός νέου τύπου «διωγμό» που γίνεται στο καλύτερο, νεότερο και πιο ανήσυχο κομμάτι της χώρας από την ίδια τους την πατρίδα. Ο πόλεμος δεν έχει πλέον φυσέκια αλλά οικονομικές επιθέσεις, τρομολαγνεία με θύματα καθημερινά τους πολίτες της χώρας μας..."
Ζείτε στην όμορφη Νάουσα. Πως είναι να ζει κάποιο τώρα στην επαρχία μετά από τόσα χρόνια στην Αθήνα;
Ζούσα για χρόνια στην Αθήνα. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο έχω γυρίσει μόνιμα στην Νάουσα. Είμαι ευτυχισμένος... και για μένα και για τη γυναίκα μου και προπαντός για τα παιδιά μου. Ζούμε μέσα στη φύση, αναπνέουμε καλά, οι άνθρωποι εδώ σε κοιτάνε αληθινά… Τα παιδιά μου ζούνε μέσα στην υγεία και όχι στο τσιμέντο και τη γκρίνια. Όταν απέκτησα το πρώτο μου παιδί και ζούσα στην Αθήνα, είχαμε περιορίσει τη ζωή μας σε ένα δωμάτιο. Ενώ εδώ είναι αλλιώς. Υπάρχει χρόνος, υπάρχει παρέα και πολλές αιτίες και αφορμές για δημιουργία…