18-12-13
«Το ταξίδι είναι ο ίδιος ο ταξιδευτής» Φ. Πεσσόα
Όταν λοιπόν άρχισα να κρατώ σημειώσεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού για τα μέρη που πήγαινα, για τους ανθρώπους που συναντούσα, τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες τους, κάτι σαν ημερολόγιο «οδοστρώματος» δηλαδή, συνειδητοποίησα ότι έγραφα για μένα. Ακόμη και οι μικροί σύντομοι διάλογοι που έμεναν στα απαραίτητα και στα απλά, ήταν διάλογοι με τον εαυτό μου. Κι αυτό μου έμαθε την αξία των απλών πραγμάτων, των άμεσων και σημαντικών. Η σημερινή κοινωνία, βομβαρδίζεται με πληροφορίες, προϊόντα, υποσχέσεις, άσχετες με την πραγματικότητα. Διαφόρων ειδών «πωλητές» κι όχι πολίτες, μας επιβάλουν τις ανάγκες, μας πουλούν τα πάθη, ακόμα και τις φοβίες. Προβάλουν «το μέσο» σε βάρος του περιεχομένου.
Κρατώντας λοιπόν το περιεχόμενο, μπορώ να πω ότι το βιβλίο αυτό έγινε ο καθρέφτης μου.
Στην αλαλάζουσα ομήγυρη των ιταλών μαθητών στο καράβι, έβλεπα τις δικές μου μαθητικές αταξίες. Στον αλκοολικό μεσήλικα που συνάντησα στο Πόρτο, που σαν γλάρος περιστρεφόταν και περιφερόταν εκφωνώντας πύρινους λόγους στις όχθες του ποταμού, έβλεπα τη δική μου αλκοολική μοναξιά. Στα φθαρμένα πλακόστρωτα των πόλεων, διάβαζα την ιστορία της πατρίδας μου. Ή και την απουσία της.
Στο νεαρό που έπαιζε κιθάρα στα σκαλοπάτια του καθεδρικού ναού στη Γρανάδα, έβλεπα τα δικά μου νεανικά όνειρα. Στην έρημο της Σαχάρας, τις φοβίες μου και τον σεβασμό στο απέραντο και στο Παρίσι, τη πόλη του φωτός, τη δική μου σκιά να περιφέρεται τρεκλίζοντας μεθυσμένη απ’ το ατελέσφορο του έρωτα. Ακόμα και στην επιστροφή μου γεμάτος πια από ταξίδι, συνειδητοποίησα, πως σε πολλά μέρη μπορείς να ζήσεις, αλλά σε ένα μπορείς να πεθάνεις. Γι’ αυτό ξαναγάπησα την Ελλάδα. Κάθε χιλιόμετρο επιστροφής, ήταν κι ένα χιλιόμετρο αναγέννησης, αλλά και συνειδητοποίησης, ότι η Αθήνα δεν με κρατούσε άλλο. Ήμουν πλέον αποξενωμένος κι απομονωμένος σε μια πολυκατοικία, σ’ ένα διαμέρισμα, σ’ ένα δωμάτιο. Κι έτσι μέρα με τη μέρα, ερχόμουν όλο και πιο κοντά εδώ, στη Νάουσα. Όχι με τη σκέψη της φυγής, αλλά της επιλογής. Αφού η Νάουσα για μένα και την οικογένεια μου, είναι μια σχέση ερωτική κι όχι συνοικεσίου. Το ταξίδι αυτό ήταν για μένα ένα ταξίδι ζωής ήταν ο ίδιος ο προορισμός, αλλά ήταν και μοναδικό. Γιατί τώρα δυστυχώς σχέδια για ταξίδι κάνουν μόνο όσοι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν.
Έτσι μπορώ να πω ότι το βιβλίο αυτό, είναι ένα βιβλίο αυτογνωσίας, στο οποίο συναντάμε τον εαυτό μας γυμνό, εκτεθειμένο, απροστάτευτο κι αληθινό. Να σέβεται τις απλές ανάγκες και να ξεφορτώνεται το περιττό και παράλληλα να μη θεωρεί τίποτα αδύνατο. Για μένα αυτό το βιβλίο είναι πλέον αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο, έτοιμο να σε ταξιδέψει. Να σε πάει σε μέρη όμορφα, σε τόπους μαγικούς, να σε πάει μακριά…μέσα σου. Μπορώ να πω πλέον με σιγουριά, πως μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο ζωής.
